Beschreibung:

Ryszard Winiarski (1936 - 2006) "Obszar 178", 1973 r. akryl/deska, płyta, 100 x 100 x 10 cm sygnowany i datowany na odwrociu: 'WINIARSKI 1973 r. | Area 178' oraz nalepka galeryjna z Barney Weingert Gallery, Nowy Jork opisany na odwrociu: 'Penetracja przestrzeni realnej z równym prawdopodobieństwem występowania koloru białego i czarnego. Zmienna losowa - kostka do gry i tabela liczb przypadkowych.' POCHODZENIE: - zakup od artysty - Barney Weingert Gallery, Nowy Jork (1973) - kolekcja prywatna - Polski Dom Aukcyjny Sztuka (2002) - kolekcja prywatna WYSTAWIANY: - Wystawa Malarstwa Polskiego, Barney Weingert Gallery, Nowy Jork, 1973 - Polski Dom Aukcyjny Sztuka, Kraków, 2002 LITERATURA: - Ryszard Winiarski prace z lat 1973-1974, katalog wystawy, [red.] Józef Grabski, IRSA, Kraków 2002, s. 114-115, poz. kat. 44 „Struktura świata zbudowana jest z elementów przypadkowych, a rzeczywistość pełna jest przykładów sytuacji losowych, zdarzeń przypadkowych.” (Ryszard Winiarski Dążąc do maksymalnego uproszczenia środków artystycznego wyrazu, Winiarski posługiwał się początkowo tylko czernią i bielą (odpowiednikami matematycznych zer i jedynek) oraz kwadratem jako stałym modułem budującym kompozycje, których zapis powstawał w wyniku zastosowania przypadku w procesie tworzenia pracy (rzut kostką do gry, losowanie, wybór przypadkowych liczb). Zgodnie z koncepcją artysty jego prace były wynikiem połączonych ze sobą czynników przypadku i zaprogramowania. Program przewidywał np. wybór wielkości kwadratu, wybór koloru lub narożnika obrazu, od którego zaczynała się rozwijać kompozycja. O ostatecznym wyborze elementów decydował jednak przypadek, czyli rzut kostką lub monetą. Pod jego ręką przypadek nabierał cech logiczności. Studiował na Politechnice i w ASP w Warszawie. W 1965 r. powstały pierwsze obrazy z serii “Próby wizualnej prezentacji rozkładów statystycznych”, gdzie użył jako podstawowej jednostki struktury czarny i biały kwadrat, a ich układ wynikał z przypadku. W 1966 r. otrzymał nagrodę na Sympozjum Artystów i Naukowców w Puławach. W latach 1967-77 tworzył scenografie m. in. w Teatrze Polskim w Warszawie. Od 1976 r. rozpoczął działalność w “Salonach Gry”, do których wprowadzał przypadkowych uczestników. Po 1980 r. powstały formy przestrzenne – tzw. geometria w stanie napięcia. Ważniejsze realizacje przestrzenne to: Goriucken 1976 r., projekt dla Hamburga z 1980 r., udział w Kunststrasse Rhon w 1986 r. Miał ok. 50 wystaw indywidualnych; ważniejsze wystawy zbiorowe to: Biennale w Sao Paulo (1969 r.), Biennale Konstruktywizmu w Norymberdze (1969 i 1971 r.) estymacja: 180 000 - 250 000